իրականում մտածում էի նամակ գրեմ շատ մտերիմ ընկերներիցս մեկին, բայց մտածեցի, որ էս բլոգի լինքը կուղարկեմ, կկարդա:)) (դե մեկա բացի իրենից ոչ մեկ չի կարդում)
մի քանի օր առաջ իմ մանկության շատ մտերիմ ընկերներից մեկն ա էկել հայաստան, ու իմ տաննա բնակվում:
էս սկզբի մի շաբաթը շատ խառը շաբաթ էր, նենց ընդհանուր շփումներ էինք հիմնականում Ունեցել . նենց առանձին չէ. որ պատկերացնեք վերջին անգամ էդ ընկերոջս 19 թվին վրաստանում եմ տեսել մի քանի օրով, իսկ մինչ այս 2014ին մինչև ամն մեկնելը.
էսօր բառերով չեմ կարա նկարագրեմ ինչ լավ էր. կապ չունի էն, որ ահավոր շատ խմել էինք. բայց չես պատկերացնի ինչ տիպի էր դզում, որ մենք էն ենք ինչ կանք իրականում. ու երկուսիս էլ էդ շատ էր դզել.
աշխարհի ամենախառը թեմաներից խոսացինք, ու էդ խոսակցությունը ահավոր շատ բավականություն պատճառող էր.
բայց մի թեմայի մասին կուզեմ ասել.
ես ահավոր շատ կուզեի շուտ ծնված լինեի.
էսօր հին նկարներ ենք նայում, ու հասկացանք որ ինչ պարզ էին մարդիլ. բայց մեկա պարզ էին.
ու դրա մեջ էր իրական ուրախությունը. ինձ թվումա ես երբեք տեմց ուրախ չեմ լինի, ոնց որ իմ ախպերն էր էդ օրերին. իմ համար էդ նախանձելի ուրախությումա, որովհետև ես չեմ զգացել դա, ու չեմ էլ զգա. բայց գիտեմ որ դայա իրական ուրախություն պատճառող բանը.
շատ կուզեի էդ թվերին ծնված լինեի, շատ